به گزارش چی 24 به نقل از فاطر 24:
به گزارش فاطر 24 ، خوب موقعی است بهمن ماه. آدمی حسابی روی فرم می آید. از این حیث که حجم فعالیت برای اردوهای #راهیان_نور و همچنین بعضا در برخی دانشگاه ها #مشهد مقدس چنان زیاد می شود که دیگر مسئولین تشکل دانشجویی، چه مسئول اصلی و چه مسئولین واحدها را نمی توان به این راحتی پیدا کرد.
اما نگرانی کار اینها نیست! نگرانی اینجاست که مبادا مسئولین تشکل خودشان ناپیداشوند! کار خاصیت اش همین است، هر وقت حجمش زیاد می شود، صاحب کار را تبدیل به یک غریق میکنند تا به یک غواص. به این مبادا باید گوشه چشم داشته باشیم که مبادا بهمن، اسفند شود و در ابتدای سال نو ببینیم که تخلیه شده ایم. آفت بالا رفتن حجم کارها همین است. چنان خود کار زیاد می شود که هدف گم می شود و یادمان می رود اصلا برای چه چیزی داشتیم کار می کردیم، میخواستیم چه اثرگذاری ای را دنبال کنیم و کدام پیام را به گوش ها برسانیم و در برابر دیدگان قرار دهیم.
راه چاره اما چیست؟
نه می توان حجم کار را کم کرد و نه می توان دست کشید از انجام چنین فعالیت مهمی. خوب که نگاه کنیم اگر بدانیم برای چه کسانی می خواهیم اردو را برگزار کنیم و قرار است نقش مان چه باشد، آنوقت راحت می توانیم غرق نشویم!
«راز خون» این مهم را می تواند به خوبی به عهده بگیرد. خوب گوش دهیم صدای جاری خون در رگ حیات زندگی شهدا حسابی به گوشمان می رسد. این معجزه را که بگذاریم جلوی چشمانمان هر جایی که رفتیم مطمئن هستیم که حضور دارند و دارند کمک مان می کنند.
مهم است بدانیم که ما وسیله ایم و اصلا همه کار را قرار است همین شهدا به سرانجام برسانند. وقتی همین وسیله بودنمان را خوب فهمیدیم، آنوقت کنار اتوبوس های منطقه دست شان را که از غیب می رسد می توانیم مشاهده نماییم. در هنگام تهیه بسته های فرهنگی اهدایی عنایت شان را می توانیم لمس کنیم، و در هنگام ثبت نام بچه های دانشگاه می توانیم جاذبه خون پاکشان را بر دلهای بچه ها مشاهده نماییم.
همان موقعی که موثر بودن شان را در این حرکت عظیم مشاهده نماییم و بدانیم که ما کاره ای نیستیم و تنها وسیله ایم، آنوقت است که زمان تفیدیدگی مان فرا رسیده است. تازه آن وقت است که شرنگ اضطرار را جرعه جرعه در کام مان می ریزند که با گذشت هر روز از طوفان کارهای اردو مضطر و مضطرتر می شویم؛ و این همه ی توفیق ما از ایستادن در این جایگاه خطیر است.
ما مسئولین برگزاری اردوی راهیان نور، اگر به عِده و عُده مان دل خوش کنیم و امکانات و ماشین ها و تعداد نفرات شرکت کننده در اردو برایمان اصالت پیدا کند، بدجور قافیه را باخته ایم. همه ی برد ما در این است که خوب خودمان را به دست شهدا بسپاریم و اجازه دهیم تا هر جا که می خواهند ما را مضطر کنند، آنوقت می توانیم این کیمیای ناب را که به کسی نمی دهند برداریم و در پیشگاه خداوند و صاحبان این مسیر متضرع شویم که هر چه به فرزندان آدم داده اند از همین کیمیای تضرع است و هر عنایتی هم قرار است به ما بکنند و به دل های بچه های حاضر در اردو بنمایند، از صدقه سری همین تضرع است.
کارمان باید به جایی برسد که مثل آسید مرتضی آوینی اینگونه شهدا را صدا بزنیم که: ای شهید! ای آنکه بر کرانه ازلی و ابدی وجود بر نشسته ای ، دستی بر آر و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را نیز از این منجلاب بیرون کش.
ما وقتی برنده شده ایم و میتوانیم سرمان را بالا بگیریم که برایمان بخوانند: «...أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ..
انتهای پیام / زهرا احمدی
به گزارش فاطر 24 ، خوب موقعی است بهمن ماه. آدمی حسابی روی فرم می آید. از این حیث که حجم فعالیت برای اردوهای #راهیان_نور و همچنین بعضا در برخی دانشگاه ها #مشهد مقدس چنان زیاد می شود که دیگر مسئولین تشکل دانشجویی، چه مسئول اصلی و چه مسئولین واحدها را نمی توان به این راحتی پیدا کرد.
اما نگرانی کار اینها نیست! نگرانی اینجاست که مبادا مسئولین تشکل خودشان ناپیداشوند! کار خاصیت اش همین است، هر وقت حجمش زیاد می شود، صاحب کار را تبدیل به یک غریق میکنند تا به یک غواص. به این مبادا باید گوشه چشم داشته باشیم که مبادا بهمن، اسفند شود و در ابتدای سال نو ببینیم که تخلیه شده ایم. آفت بالا رفتن حجم کارها همین است. چنان خود کار زیاد می شود که هدف گم می شود و یادمان می رود اصلا برای چه چیزی داشتیم کار می کردیم، میخواستیم چه اثرگذاری ای را دنبال کنیم و کدام پیام را به گوش ها برسانیم و در برابر دیدگان قرار دهیم.
راه چاره اما چیست؟
نه می توان حجم کار را کم کرد و نه می توان دست کشید از انجام چنین فعالیت مهمی. خوب که نگاه کنیم اگر بدانیم برای چه کسانی می خواهیم اردو را برگزار کنیم و قرار است نقش مان چه باشد، آنوقت راحت می توانیم غرق نشویم!
«راز خون» این مهم را می تواند به خوبی به عهده بگیرد. خوب گوش دهیم صدای جاری خون در رگ حیات زندگی شهدا حسابی به گوشمان می رسد. این معجزه را که بگذاریم جلوی چشمانمان هر جایی که رفتیم مطمئن هستیم که حضور دارند و دارند کمک مان می کنند.
مهم است بدانیم که ما وسیله ایم و اصلا همه کار را قرار است همین شهدا به سرانجام برسانند. وقتی همین وسیله بودنمان را خوب فهمیدیم، آنوقت کنار اتوبوس های منطقه دست شان را که از غیب می رسد می توانیم مشاهده نماییم. در هنگام تهیه بسته های فرهنگی اهدایی عنایت شان را می توانیم لمس کنیم، و در هنگام ثبت نام بچه های دانشگاه می توانیم جاذبه خون پاکشان را بر دلهای بچه ها مشاهده نماییم.
همان موقعی که موثر بودن شان را در این حرکت عظیم مشاهده نماییم و بدانیم که ما کاره ای نیستیم و تنها وسیله ایم، آنوقت است که زمان تفیدیدگی مان فرا رسیده است. تازه آن وقت است که شرنگ اضطرار را جرعه جرعه در کام مان می ریزند که با گذشت هر روز از طوفان کارهای اردو مضطر و مضطرتر می شویم؛ و این همه ی توفیق ما از ایستادن در این جایگاه خطیر است.
ما مسئولین برگزاری اردوی راهیان نور، اگر به عِده و عُده مان دل خوش کنیم و امکانات و ماشین ها و تعداد نفرات شرکت کننده در اردو برایمان اصالت پیدا کند، بدجور قافیه را باخته ایم. همه ی برد ما در این است که خوب خودمان را به دست شهدا بسپاریم و اجازه دهیم تا هر جا که می خواهند ما را مضطر کنند، آنوقت می توانیم این کیمیای ناب را که به کسی نمی دهند برداریم و در پیشگاه خداوند و صاحبان این مسیر متضرع شویم که هر چه به فرزندان آدم داده اند از همین کیمیای تضرع است و هر عنایتی هم قرار است به ما بکنند و به دل های بچه های حاضر در اردو بنمایند، از صدقه سری همین تضرع است.
کارمان باید به جایی برسد که مثل آسید مرتضی آوینی اینگونه شهدا را صدا بزنیم که: ای شهید! ای آنکه بر کرانه ازلی و ابدی وجود بر نشسته ای ، دستی بر آر و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را نیز از این منجلاب بیرون کش.
ما وقتی برنده شده ایم و میتوانیم سرمان را بالا بگیریم که برایمان بخوانند: «...أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ..
انتهای پیام / زهرا احمدی
